Aadujeevitham • ആടുജീവിതം എന്ന സിനിമ കണ്ടു. തുടക്കത്തിൽ എനിക്ക് ഉറക്കം വന്നു. ഞാൻ കരുതി ഇന്നലത്തെ യാത്രയുടെ ക്ഷീണം കാരണമാണെന്ന്. എങ്കിൽ സിനിമ അവസാനിച്ച നേരത്ത്, ക്ലാസിക്ക് തിയറ്ററിലെ ഹൗസ്ഫുൾ ഷോ കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയ പലരുടേയും കമൻ്റ് ഉറങ്ങിയതിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ ഒരു ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ, എന്നെയോ സുഹൃത്തുക്കളെയോ ഇമോഷണലി കണക്റ്റ് ആക്കാൻ സിനിമക്കായില്ല. പൃഥ്വിരാജ് എന്ന നടൻ്റെ ബോഡി ട്രാൻസ്ഫോമേഷനോട് തോന്നുന്ന സിമ്പതി, സിനിമയെക്കുറിച്ചുള്ള എൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തില്ല. സർവൈവൽ സിനിമകൾക്ക് പൊതുവേ കണ്ടുവരുന്ന രീതി പ്രകാരം, ഒരു ബേസ് സെറ്റ് ചെയ്യുന്നു, സർവൈവൽ എലമെൻ്റിലേക്ക് എൻ്റർ ചെയ്യുന്നു. അനാവശ്യം എന്നെനിക്ക് തോന്നിയ ഇൻ്റിമസി സീനുകൾ നിറഞ്ഞ, മേക്ക് ബിലീഫിൻ്റെ ഏഴയലത്ത് എത്താത്ത, പഴയ നാടക/സിനിമ സമാന രംഗങ്ങളുള്ള, വളരെ ക്ലീഷെ നിറഞ്ഞ ബെയ്സാണ് ആടുജീവിതതിൻ്റേത്. സർവൈവൽ പാർട്ടിൽ, വിഷ്വൽസും,  എ ആർ ആറിൻ്റെ പാട്ടുകളും, അഭിനേതാക്കളുടെ അധ്വാനവും, മികച്ചതായി. സംവിധാനം, ഷോട്ട് ഡിവിഷൻസ്, ഓവറോൾ, അത്ര നന്നായില്ല. ഒരു ക്രിയേറ്റീവ് അപ്രോച്ചൊന്നും ഇല്ല, ഉള്ളതിൽ പുതുമയും തോന്നിയില്ല. സിനിമ ആവശ്യപ്പെടുന്നതിൽ കൂടുതൽ ക്ലോസ് ഷോട്ടുകൾ അരോചകമായി. ആർട്ട് ഡീറ്റെയിലിങ്ങുകൾക്ക് പോലും ഒരു എക്സ്ട്രാ ഷോട്ട് പടത്തിലുണ്ട്, അതിൻ്റെ ആവശ്യമില്ലെന്ന് തോന്നി. എന്നാൽ, കൃത്യമായി ബിൽഡ് ചെയ്യാത്ത കുറേ ഇമോഷണൽ മോമെൻ്റുകൾ, എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് വികാരം ഒന്നും തോന്നിയില്ല (ഉദാ: മസറ വിടുന്ന രംഗം, മൃഗസ്നേഹം). ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചുപറയുന്നു, സിനിമയിൽ കായിക/കഠിന അധ്വാനത്തേക്കാൾ, ഔട്ട്പുട്ട് ഓറിയൻ്റഡ് ആയ വിഷനും ഓഡിയൻസ് എസ്റ്റിമേഷനും നിരന്തര അപ്ഡേഷനും വളരെ അനിവാര്യമാണ്. ഇവിടെ മിസ്റ്റർ ബ്ലസി ലാക്ക് ചെയ്യുന്നതും അതാണ്. എന്ന്, അയാളുടെ മുൻ സിനിമകൾ എല്ലാം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന (കളിമണ്ണ് ഒഴികെ)